91Èȱ¬

Mae ’na ferched sydd wedi gwirioni;
rhai gwragedd sy’n rhannu obsesiwn
eu gwŷr a’u gwaed yn eu cario
i bob gêm. Ac mae ’na famau’n
addoli wrth allor y bêl.

Ond y bechgyn – a’u tad –
yw mynaich eithafol tÅ· ni.

Y ni sy’n cael rhyddid i ddilyn
y ffydd. Aberthu’n teuluoedd
ac ysgol a gwaith; dilyn y daith
a’i droeon di-hid i syllu
ar y duwiau dros dro.

A’r tadau a’u meibion,
o’n pentref bach ni,
a gafodd y fraint o bererindota
i Boredeaux. Ni’r dynion
wnaeth wasgu’n ddifeddwl i fws -
heb fwgwd i fygu ein sgwrsio
iach, na gofal ond cyrraedd y gêm.

*

A Bordeaux, Bordeaux -
i dad a mab mae’r cof yn rhydd a Bale
o hyd yn hollti’r awyr goch.

Bordeaux, Bordeaux -
mae’r wyrth o rannu’r wefr
yn fyw – a’r anthem fydd yn emyn croch
i dad a’i fab am byth.

*

Eleni ni fydd bws na thaith. Y tadau
fydd yn gaeth i’w tai, a rhai
efallai’n gwylio’n sied yr ardd.

Ond hei, pa ots? Mi fydd yna rannu
gwefr o hyd - i dad a mab, neu fab
a’i fam; i deulu crwn ein cartref bler
wrth ddilyn duwiau’r bêl.

Ein braint fydd rhannu’r profiad prin;
y perthyn fydd y peth. Ystafell fyw
a’r sgrin yn allor rad.

Bydd hen wlad ein mamiaith yn annwyl i ni
a’r anthem yn canu o hyd.

Gwion Hallam

Llai